Blog

Intro | Over mij | Coaching | Verhalen | Marcel vertelt | Recepten | Contact
Opgesloten
13-02-2021
Het is een week geleden dat het begon met sneeuwen. En daarmee is het ook een week geleden dat ik voor het laatst buiten kwam. Simpelweg omdat het niet kan. In het begin lukte het nog best om gewoon binnen te blijven en alles te relativeren. Ik kan vanuit huis werken, ik ben bezig in een goed boek en het plaatje van een witte tuin is adembenemend mooi. Maar vandaag ben ik er ineens helemaal klaar mee. Ik kan wel janken. Elke dag is hetzelfde, ik word er bloedchagrijnig van. En dat ken ik niet van mezelf. Het lukt me bijna altijd om de zon te zien schijnen en blij te zijn met wat er wel is.
Behalve vandaag.

Ik heb het gevoel opgesloten te zitten. Opgesloten in huis en in mezelf.

De zon maakt van de witte wereld een levende winterefteling. Maar ik kan er niet meer van genieten. Ik heb het gevoel dat ik niet meer mee doe. Mensen genieten van het weekend, het weer en het winterlandschap. En wat doe ik? Ik zit voor het raam. Nog een bak geraniums en het is compleet voor mijn gevoel. Meer dan ooit voel ik de balast van mijn ziekte. De wereld draait door en ik sta stil. Zoiets. En dat doet zeer, heel zeer.
Mijn hart wil naar buiten. Schaatsen fietsen, wandelen. Maakt niet uit wat. Maar naar buiten. En mijn lijf kan dat niet meer. Het contrast is nog nooit zo heftig geweest als vandaag. En dan word ik ook bang voor de toekomst. Hoe ziet die er uit als ik nog minder zelfstandig ben. Dat ik, ook als er geen sneeuw ligt, aan huis gekluisterd ben. Hoe ga ik daar mee om? Een zwaar gevoel bekruipt me als ik er aan denk...

Hopelijk komt de dooi snel. Want van binnen bevries ik anders ook nog.
Bekeken: 873, Reacties: 0
Reacties
reageren

Nog geen reacties geplaatst
© Marcel Kanters
';
';
×