Blog
De snelweg
16-06-2024
Ik stam nog uit de tijd dat snelwegen een minder prominente rol in ons leven vervulden. Ik wist dat ze bestonden, maar op de landkaart in mijn lagere school waren ze niet zichtbaar. De enige strepen op de kaart die Nederland verdeelden waren rivieren en provinciegrenzen. Maar ook in de echte wereld moest je er naar zoeken. De dichtbijzijnde lag minstens dertig kilometer verderop, en zo ver kwam de Kadett van mijn ouders niet vaak. En als ze er al lagen waren ze nog steeds minder bepalend als tegenwoordig. Je mocht er 100, dat wel. Maar meer dan tweebaans waren ze nergens, files waren eerder uitzondering dan regel en diverse trajecten kenden nog oversteken met stoplichten . Ik weet zelfs nog dat ik ergens in de jaren tachtig 's nachts een snelweg te voet ben overgestoken tijdens een dropping. Je moest toch iets om de overkant te bereiken?
Laatst las ik een verhaal waarin je hoofd vergeleken werd met een verkeercentrum. Je gedachten gaan elke dag over een vijfbaanse snelweg waar het een komen en gaan is van gedachtes die willekeurig de snelweg opkomen er weer vanaf gaan. Als je hoofd uit snelwegen zou bestaan, dan zijn er bij mij door mijn MS continue twee bezet. Dit maakt, net als op de echte autobaan, dat ik altijd extra alert moet zijn. De twee banen die bezet zijn worden in beslaggenomen door allerlei blokkades, rommel op de weg en plotseling overstekende gedachtes. Altijd ben ik ergens in mijn hoofd bezig met alle beperkingen die mijn ziekte met zich meebrengt. Is iets wel niet haalbaar voor mij, hoe is de bereikbaarheid en wat moet ik doen wanneer ik het even niet meer weet?
Ik ga dus niet alleen langzamer door mijn rolstoel. Ik ben gewoon de belichaming van langzaam rijdend en stilstaand verkeer.
Laatst las ik een verhaal waarin je hoofd vergeleken werd met een verkeercentrum. Je gedachten gaan elke dag over een vijfbaanse snelweg waar het een komen en gaan is van gedachtes die willekeurig de snelweg opkomen er weer vanaf gaan. Als je hoofd uit snelwegen zou bestaan, dan zijn er bij mij door mijn MS continue twee bezet. Dit maakt, net als op de echte autobaan, dat ik altijd extra alert moet zijn. De twee banen die bezet zijn worden in beslaggenomen door allerlei blokkades, rommel op de weg en plotseling overstekende gedachtes. Altijd ben ik ergens in mijn hoofd bezig met alle beperkingen die mijn ziekte met zich meebrengt. Is iets wel niet haalbaar voor mij, hoe is de bereikbaarheid en wat moet ik doen wanneer ik het even niet meer weet?
Ik ga dus niet alleen langzamer door mijn rolstoel. Ik ben gewoon de belichaming van langzaam rijdend en stilstaand verkeer.
Bekeken: 162, Reacties: 3
Reacties
reageren
16 juni 2024, 08:25 uur
Diny
Maar je bent wel heel blij met je auto en ik ook als ik mee mag rijden 🚐
reageren
16 juni 2024, 10:42 uur
Mieke
Als je langzaam rijdt, zie je meer ;-)
reageren
16 juni 2024, 16:04 uur
Karin
Helemaal herkenbaar! Ging ik vroeger zonder nadenken op pad, waar ook naartoe, nu check ik van te voren hoe begaanbaar paden zijn of er toiletten zijn of een afstand niet te lang is en of er parkeerplaatsen in de buurt van een bestemming zijn, etc.
Tijdens onze vakantie nog een hele klus en ik moet ook nog altijd uitleggen aan mensen dat het niet een kwestie is van 'zomaar even ergens naartoe gaan' is.
Nu ben ik goed in plannen en vooruitdenken, dus da's mooi meegenomen.
Trouwens, ergens wandelen en heerlijk om je heen kijken lukt ook niet mee. Vallen zit in een klein hoekje. (zelfs op een dansvloer ;) )
Tijdens onze vakantie nog een hele klus en ik moet ook nog altijd uitleggen aan mensen dat het niet een kwestie is van 'zomaar even ergens naartoe gaan' is.
Nu ben ik goed in plannen en vooruitdenken, dus da's mooi meegenomen.
Trouwens, ergens wandelen en heerlijk om je heen kijken lukt ook niet mee. Vallen zit in een klein hoekje. (zelfs op een dansvloer ;) )
reageren