Marcel Kanters

Marathon

24-09-2023

In 2009 liep ik mijn eerste marathon. Rotterdam had ik uitgekozen om dat deze wel paste in mijn schema van dat jaar. Het werd uiteindelijk een mooie, maar gigantisch zware tocht. Weggezongen op de klanken van "You Never Walk Alone" door Lee Towers boven in een hoogwerker, en onthaald met een hand van de burgemeester die me feliciteerde met mijn resultaat. Verder weet ik er niet zoveel meer van. Wel dat ik ontzettend diep ben gegaan en dat ik daarna nog twee weken honger heb gehad. Later in dat jaar heb ik mijn persoonlijk record neergezet op 3:45. De laatste marathon die ik ben gestart in het voorjaar van 2010 heb ik niet voltooid, maar en dat jaar kreeg ik ook mijn eerste klachten. Geen idee of dat met elkaar te maken had.
Maar waarom liep ik eigenlijk zo veel en zo ver? Ergens heb ik me altijd willen bewijzen denk ik. En met die bewijsdrang ben ik ook veel en ver over mijn eigen grens gegaan en heb te weinig daar mijn lijf geluisterd destijds. Of het ontstaan van mijn MS daarmee te maken heeft? Ik weet het niet zeker, maar ik voel sterk dat er een verband is. Mijn lijf heeft nee gezegd omdat ik het zelf niet kon.
Vandaag liep ik weer een marathon. Of ja, ik rolde er achteraan. Het was een duomarathon waarin een koppel ieder de helft fietst en loopt. Samen met Anke en Wim heb ik daar een trio van gemaakt, alleen wisselde ik niet mee af. En weer was het zwaar. Ditmaal niet conditioneel, maar vanwege de vele zompige bospaden. Ik ben zelfs vastgereden in de blubber in een maisveld. Hebben we een goede tijd neergezet? We waren als laatste binnen dus ik denk het niet. Maar ik heb hem voltooid en ik heb ervan genoten. Meer dan ik ooit eerder heb gedaan. Het gevoel om weer te bewegen zonder doel was heerlijk. Nou alleen hopen dat ik niet weer twee weken honger heb, want dat loop ik er nooit meer af....

Bekeken: 283, Reacties: 7

Blog